Gast blog van de moeder van Anouk (11): Een stukje zonneschijn……

“Oh, wat heb je toch een prachtig stralende dochter…”

Het aantal keer dat ik die uitspraak vroeger hoorde, is niet op twee handen te tellen. En het was ook waar, mijn dochter was als kleuter een stukje zonneschijn op aarde, echt een gelukspoppetje. Ik was, en ben, zo trots op haar. Maar tegelijkertijd vond ik het stiekem toch ook wel vanzelfsprekend, dat mijn meisje zo vrolijk van aard was. Ik wist niet beter… 

Een wolk voor haar zon

Maar vanaf groep 5 begonnen er dingen te veranderen. Klasgenootjes werden harder, directer, opmerkingen persoonlijker, hiërarchie bindender. En mijn dochter, mijn gevoelige dochter, kon daar niet mee omgaan. Langzaam zag ik haar veranderen. Er kwam een wolk voor haar zon, en steeds vaker verstopte haar glimlach zich in de schaduw van haar gezicht.

Ze verdween in zichzelf; stil, verlegen, kwetsbaar. Omgaan met andere kinderen vond ze moeilijk, vriendschappen verwaterden, en zich tussen mensen begeven werd een uitdaging. Ik zat met mijn handen in het haar, wat moest ik doen? Afwachten kon niet, de kinderen uit haar klas pikten haar onzekerheid haarscherp op, en het eerste pestgedrag was al begonnen.

Naar Sterkamp

Maar net toen ik het echt niet meer wist, kwam de oplossing. Ik weet het nog goed; ik zat bij het zwembad toe te kijken hoe mijn dochter zich in haar eentje vermaakte, los van al die andere kinderen die rond spetterden. Naast me lag een achtergelaten tijdschrift, van enkele jaren oud. En daarin een artikel van Stichting de Ster. Diezelfde dag nog heb ik haar ingeschreven voor Sterkamp. Dat klinkt makkelijk, maar oh, wat vond ik het moeilijk. Mijn meisje, een week van huis, tussen vreemde kinderen. Juist datgene wat ze het allerengst vond. Ik gooide haar in het diepe, en hoopte dat de leiding van dat spannende kamp haar niet zou laten verdrinken. En dat deden ze inderdaad niet. Sterker, ze lieten haar niet alleen niet verdrinken, ze leerden haar ook zwemmen. Na een aantal lánge dagen mochten we onze dochter weer ophalen.

Ze was er weer….

Met alle ouders stonden we voor de herberg te wachten tot ons kroost dansend en juichend naar buiten kwam. En daartussen liep, stralend als voorheen, mijn dochter. Gelukkig. Tevreden. Ik keek naar mijn man, zag zijn ontroering en wist dat hij het ook zag; ze was er weer…Ze was er weer. Dat wilde echter niet zeggen dat al haar problemen nu voorbij waren. Integendeel. Het grote verschil was vooral dat ze deze signaleerde, erkende, en het zichzelf niet liet neerhalen. Maar, zo zei ze zelf, ze liep toch nog wel vaak tegen moeilijke situaties op. Ze wilde meer leren. Ze wilde naar Maankamp. Verder groeien. En dus ging ze. Dit keer vertrok ze een stuk enthousiaster, en liet ik haar met het volste vertrouwen achter. Het zou goed komen. 

Heimwee naar Maankamp

En inderdaad, bij het ophalen zag ik het weer; die gelukkige glinstering in haar ogen, die rechte rug, en haar mooie hoofd trots geheven. Maar ik zag ook iets wat ik niet kon plaatsen, ze keek van mij weg en leek wat stilletjes. Dat had ik niet helemaal verwacht, en snapte het niet. Het raadsel werd echter snel opgelost, toen ze in de auto bij het verlaten van de parkeerplaats hartverscheurend begon te huilen. Ze wilde niet naar huis. Ze wilde nóg een week op Maankamp blijven, bij haar nieuwe allerbeste vriendinnen, en bij die fantastische leiding die haar zo aan het lachen had gemaakt. Ze had zich zó thuis gevoeld, zo zichzelf mogen zijn, dat het afscheid haar zwaar viel. Ze huilde dikke tranen, en ik… ik voelde mij warm worden. Want achter dit verdriet zat liefde. Liefde van en voor de mensen van Stichting de Ster, die met zoveel kundigheid, warmte, respect en openheid met de aan hun toevertrouwde kinderen omgaat. Wat doen zij goed!!! 

Na Maankamp zag ik nóg duidelijker hoezeer mijn dochter gegroeid was. Sterker. Trotser. Ze past de Stermethodes toe, en hoewel het haar bij vlagen nog steeds niet makkelijk gemaakt wordt, durft ze zichzelf te zijn. En dat is de grootste gift die De Ster haar gaf; de wetenschap dat ze zichzelf mág zijn. Stralend en wel. Omdat ze de moeite waard is.

Wat een kamp van De Ster voor je kind kan betekenen

Een kamp van Stichting De Ster is een onvergetelijke vakantieweek voor kinderen en jongeren. Er zijn zes verschillende kampen, voor diverse leeftijdsgroepen en met diverse thema’s. In een week vol positiviteit en leuke activiteiten gaan zij aan de slag met thema’s als zelfvertrouwen en vrienden maken. Voor pesten en gepest worden is op onze kampen bijzonder veel aandacht. Door de persoonlijke begeleiding en de positieve en veilige omgeving die een kamp van De Ster biedt, krijgen kinderen en jongeren de ruimte om te experimenteren met oplossingen en nieuw gedrag. Tijdens deze week leren en groeien ze.

Stichting De Ster is al 15 jaar expert op het gebied van sociaal emotionele ontwikkeling en organiseert vakantiekampen waar leren en plezier maken hand in hand gaan. De unieke aanpak van De Ster is wetenschappelijk bewezen effectief en vooral ontzettend leuk.

Ontdek hier wat de unieke kampen van De Ster nog meer voor je kind kunnen betekenen.

Laat je inspireren door nog meer tips